Laatste 2 weken Rangala

28 januari 2014

Wat een uitslaap weekend, vandaag weer tot half 11 uit kunnen slapen en alles weer ingepakt voor de terug reis naar Rangala. Eindelijk weer weg van de stilte want dat is helemaal niets voor mij. Ik heb vandaag voor de dochter van Pauline (de lerares van de klas) boeken gekocht. De dochter kwam van de week huilend het klaslokaal binnen en praatte natuurlijk in het swahilli’s dus vroeg daarna wat er aan de hand was. Ze legde me uit dat der dochter niet naar school kon omdat ze 3 boeken niet had. Dit kon ze niet voor haar betalen want deze zijn heel duur. Der dochter was natuurlijk boos op haar omdat ze zo graag naar school wilt. Toen Pauline het klaslokaal uit was heb ik snel op het formulier gekeken wat op de tafel lag, en heb het opgeschreven. Deze boeken heb ik gehaald in de boeken winkel, ze waren bij elkaar zo een 35 euro (3500 shilling). Voor ons geen geld maar voor hier heel veel. Daarna boodschappen gedaan voor 2 weken. Hier heb ik ook nog pennen, schriften en gummen gekocht omdat ze dat hier niet veel hebben. Sommige kinderen hebben niet allemaal een schrift. Ze maken ruzie om de gummen en de leraressen kunnen soms niet nakijken omdat ze geen pennen hebben. We hebben een auto geregeld voor de terug reis zodat Judith niet meer in die bus hoeft. We hadden nog ongeveer 1 uur over, ik en Amy zijn met de tuk tuk op zoek gegaan naar verf. We gaan de lokalen van me stage verven en de big 5 van Afrika erop schilderen. Sammy wist iemand die verf verkocht dus daar zijn we heen gegaan. We schrokken hier erg van de prijs voor een ton van 20 liter en 3 potjes verf waren we zo een 140 euro kwijt. Dat is voor hier heel veel daarom zijn de klas lokalen al lang niet meer gedaan. We hadden het er voor over en hebben het gekocht. Dit ook mede dankzij door het sponser geld dat ik op heb gehaald bij m’n oude stage Kombino Care. Ook heb ik het deel van het sponser geld besteed aan de boeken. Nadat we terug waren bij de supermarkt stonden we te wachten op de auto die ons naar Rangala zou brengen. Deze liet een uur op zich wachten. Toen we de auto zagen zat tot onze verbazing sammy in de auto. Normaal rijdt hij in een tuk tuk dus dit zag er heel raar uit. Hier in Kenia kun je met een rijbewijs alles rijden dus ook bussen. Na alle boodschappen ingeladen hadden kon onze reis naar Rangala beginnen. Zo een 1,5 uur hebben we er over gedaan. We wilden naar binnen en zochten de zuster want zij had onze sleutel, maar je raad het al ze was er niet. Ondertussen zag ik Pauline en haar dochter in het klaslokaal staan. Dus ik ben er naar toe gegaan en heb ze de boeken gegeven, ze gingen dansen en juichen en gaven me een dikke knuffel. Dit was zeker die 35 euro waard. Ik heb Pauline nog nooit zo vrolijk gezien. Toen we tegen de zuster wilde vertellen dat we verf gekocht hadden vertelde ze ons het slechte nieuws. Joseph (kindje uit het baby home) is vanochtend overleden. Met het slechte nieuws gingen we naar de andere meiden. Die schrokken natuurlijk ook erg. Judith en Amanda gingen voor duidelijkere uitleg naar de zuster. Hun kregen te horen dat het een ongeluk was. Het jongetje zat in bad ( in de gootsteen), de medewerker moest iets halen dus heeft hem alleen gelaten ( wat hier normaal is). Hij is er toen uit gevallen en beland in de emmer die eronder stond en is toen verdronken. Ze hebben hem nog naar het ziekenhuis gebracht maar dat was te laat. Joseph was al geadopteerd en de nieuwe ouders zouden ’s middags komen. Hier in Kenia moet je veel moeite doen en geld betalen om een kindje te adopteren. Je moet hier ongeveer 6 maanden in Kenia verblijven voordat je een kind mag adopteren. De zuster deed een telefoontje met ‘God take him away’.

29 januari 2014

Vandaag weer stage gelopen. Ik heb Pauline de potloden, gummen en pennen gegeven wat was ze er blij mee, ze zei nu kunnen we eindelijk weer goed nakijken. Had ook nog schriftjes gekocht maar die ben ik vergeten in Kisumu dus die komen volgende week. Ik heb een paar woorden aan de kinderen geleerd en ze het laten opschrijven in hun schriftjes. Daarna heb ik Pauline geholpen met les geven. ’s Middags nog lekker buiten gespeeld met de kinderen. Ik en Pauline hebben samen alle tekeningen en platen van de muur gehaald omdat we gingen verven. Jaqueline en Pauline hebben nog geholpen met de muur schoon te maken. Na het eten zijn we begonnen met schilderen. Omdat het licht het niet deed in de final class hebben we met hoofdzaklampen en kaarsjes staan te verven. Wat een gedoe, je zag alleen wat je aan het verven was maar niet het geheel. Na ongeveer 6 uur waren we klaar met het lokaal en zijn naar bed gegaan, morgen gaan we al vroeg beginnen zodat we licht hebben.

30 januari 2014

Ik heb vandaag niet heel veel bijzonders gedaan, vooral meegekeken en meegeholpen met Pauline. Wat een aardige vrouw, we hebben veel gepraat en ze nodigde ons uit om een keer bij haar op visite te komen. Vandaag was ook de begrafenis van Joseph. Hij werd uit de vriezer gehaald en in zijn kistje gelegd, dit ging niet zo soepel want het kistje was iets te klein voor hem. Nadat hij er in lag werd het kistje op de fiets vast gebonden en dat was het vervoersmiddel. Hij werd begraven dicht bij de kerk in het bos. Ze hadden een gat gegraven van iets meer dan 50 cm diep. Niet echt diep dus. Daarna mochten alle mensen een schep op de kist gooien en werd daarna helemaal gedicht. Daarna deed de zuster een soort van toespraak en hebben ze gezongen. We hebben de final class voor de 2 de keer geverfd omdat je de muur er nog door heen zag. Dit keer in het licht dat ging veel beter en sneller. Nadat we met dat lokaal klaar waren gingen we de baby class doen. Dit is een groter lokaal waar ook veel kasten in staan, veel werk dus. Gelukkig was er wel veel licht dus ging het vrij vlot. Tijdens het verven kwam de ‘buurvrouw’ langs en ging zitten kijken hoe we aan het verven waren, ze bleef zo een 30 minuten staan en snuffelde door al onze spullen. Ze woont naast ons in een huisje gemaakt van modder en golf platen. . We waren om half 12 klaar met verven.

31 januari 2014

Ik kwam vandaag de les binnen en Pauline vertelde me dat we de verkeerde verf hebben gebruikt. We hebben waterverf gebruik maar het moest eigenlijk olie verf zijn. Dit heeft niemand ons gezegd en we hebben het gevraagd aan de man van de verf winkel wat we het best konden gebruiken, hij vertelde ons dat waterverf het best was om in een klaslokaal te gebruiken. Pauline zei me dat de zuster helemaal niet blij was en zelf boos op Pauline werd. De zuster sprak over het eraf halen. De buurvrouw had verteld tegen de zuster dat we water verf gebruikten, blijkbaar heeft ze zich tegen ons gekeerd. Ik kon het niet geloven, we willen iets goeds doen voor de mensen hier en het enigste wat we te horen krijgen van de zuster is dat we de verkeerde verf hebben gebruikt. Pauline vond het wel super mooi en vond het nergens op slaan. Ik ben met de kinderen bingo gaan spelen ik heb aan Pauline gevraagd of ze het in swahilli’s wilt uitleggen zodat de kinderen het beter snappen. Ik had kaartjes gemaakt met getallen (allemaal verschillende kaartjes en een winnend kaartje), ik schreef de getallen een voor een op het bord en de kinderen moesten het door krassen. Wat vonden ze dat leuk. Sommige wilde zo graag winnen dat ze gelijk alle vakjes doorgekrast hadden. Ben toen verder gegaan met de andere kinderen tot dat er een iemand won. Dat was Emmanuel, heel het spel was hij al heel enthousiast, toen hij door had dat hij gewonnen had ging hij staan en riep BINGO. Hij kreeg een lolly als prijs. De andere kinderen gaf ik natuurlijk ook nog wat. Judith had snoepjes en paar lolly’s aan me gegeven die ik aan de kinderen mocht geven. Wat waren ze er blij mee. Na de grote pauze heb ik een film voor ze aangezet op de laptop. Ik kon m’n ogen niet geloven, ik heb ze nog nooit zo stil zien zitten. We hebben heel de dag geprobeerd om met de zuster te praten maar ze had het druk. Toen we eindelijk aan de beurt waren was ze plotseling weg dus hebben nog niet met haar kunnen praten over de verf.

1 januari 2014

We konden weer heerlijk uitslapen na een korte maar vermoeiende week. Daar hebben we ook echt gebruik van gemaakt, rond half 12 waren we allemaal wakker en maakte we ons klaar om naar Ugunja te gaan. Voordat we weg gingen hebben we met de zuster gepraat, er was een man bij haar die veel verstand had van verf. Uhuh… Hij klopte wat op de muren (wat er niets mee te maken had) en vertelde ons dat we eigenlijk wel olie verf moeten gebruiken. We hebben uitgelegd dat het erg duur was om het te kopen en dat we alleen maar iets goeds wilde doen. Eenmaal weer terug te zijn bij de zuster vertelde ze dat het niet anders was en we door mochten gaan. Maar niet van harte hoor… We kwamen in Ugunja aan bij de vrouw van de gemaakte broeken, ze was er niet en zou deze week ook niet terug komen. Ze is de ring van Amy kwijt en ze heeft beloofd als ze iets kwijt zou raken dat we ons geld terug zouden krijgen. Ook moeten de broeken veel kleiner gemaakt worden want ik pas er 3 keer in. We hebben haar opgebeld en gezegd dat we donderdag terug komen om de broeken op te halen. Ben benieuwd of ze het doet. Daarna nog wat drinken gekocht voor de komende week en daarna uit eten bij een soort hotel. We hadden zo een honger dat we met smacht zaten te wachten op ons eten, uiteindelijk was het helemaal niet lekker. Terug bij ons huisje wilde we gaan verven maar niemand had een sleutel van de lokalen dus dit ging weer niet door. Toen maar met zijn alle film gekeken.

2 januari 2014

Weer lekker uitgeslapen vandaag en tot 3 uur helemaal niets gedaan. Ik heb nog een enge film gekeken want niemand vind dat leuk hier. Om 3 uur begonnen met het schilderen van de dieren. Een aap en een leeuw in het groot op de muren. We zijn er veel langer mee bezig geweest dan we dachten. Zo een 7 uur, wat een werk maar het resultaat is wel heel leuk.

3 januari 2014

Ik had me vandaag verslapen ik werd om 10 over 8 wakker. Ik hoorde geklop dus ben gaan kijken wie het was, het was een man van het ziekenhuis die kwam zeggen dat er een bevalling bezig was. Hij vertelde dat er maar 1 mee mocht maar ik en Judith zijn samen naar het ziekenhuis gegaan. We hebben ons snel aangekleed en liepen naar het ziekenhuis, de poort was op slot dus klommen we er maar overheen. Toen we bij het ziekenhuis aan kwamen vertelde ze dat de baby al was geboren. We waren te laat. We hebben de baby gezien, de moeder moest gehecht worden en bleven wachten tot de baby naar de moeder mocht. Dit duurde zo een 3 kwartier, dit is hier normaal. Eerst hebben ze heel de ruimte schoongemaakt en daarna mochten we de baby naar de moeder brengen. Toen Judith hem bij zijn moeder had gelegd, deed het haar niets en keek ze het niet eens aan. We zijn toen weer terug gegaan. Vandaag was Pauline er niet, ze was in het ziekenhuis voor een ontstoken tand. Ik moest dus de hele dag de kinderen zelf lesgeven en bezighouden. Ik heb ze eerst de dieren geleerd en laten opschrijven, daarna nog wat woorden geleerd. Hierna heb ik nog een keer bingo gedaan. Judith ging even mee want ze had armbandjes voor iedereen. Elk kindje mocht bij ons komen en een armbandje uitkiezen. Wat waren ze trots. Na de grote pauze was Pauline terug, ze had zo een pijn dat ze niet kon praten. Heb haar lessen dus over genomen, ik heb ze laten kleuren en nog even buiten gespeeld. Net voordat ze naar huis mochten wat huiswerk opgegeven. We wilden gaan schilderen maar de lerares van nurcery class wilde ons niet de sleutel geven, deze moesten we maar aan de zuster vragen. Maarja die was er natuurlijk weer niet, dus vanavond weer niet schilderen. Heel de avond aan me huiswerk gezeten dus toch nog een druk avondje gehad.

4 januari 2014

De ochtend begon gelijk met slecht nieuws. Er waren 2 mannen de lokalen aan het ‘inspecteren’. Het waren blijkbaar schilders die kwamen kijken of de verf eraf zou moeten. De zuster heeft ze waarschijnlijk gebeld. We waren dus weer het gesprek van de dag. De schilders vertelde ons dat het beter was om olie verf te gebruiken en dat dit niet lang erop zal blijven zitten omdat het heel vies wordt. Maar ja das met olie verf ook. We kregen te horen dat we moesten stoppen met verf en dat ze het overnieuw gaan schilderen. Dus al die verf voor niets gekocht en zo een 25 uur voor niets ons best gedaan. Stank voor dank noem ik dat. Ik dacht dat het in Kenia wel anders zou zijn maar op dit moment zijn het net Nederlanders. In de middag heb ik nog gepraat met de schilder, hij dacht dat we de buiten muren hadden geverfd, ook zo iets. Dat zie je toch wel als schilder zijnde. Hij vertelde dat als we door gingen ze het over een aantal weken weer overnieuw gaan schilderen. De zuster heeft met Pauline en Judith gesproken en daar is uit gekomen dat we nu weer wel door mogen gaan met verven. Dit gaan we niet doen omdat al die moeite dan alsnog voor niets is. En het is graag of niet. We lijken net een yoyo, ga maar door met verven, jullie moeten stoppen, doorgaan, stoppen. Wordt er helemaal gek van. Ik ga het sponsor geld wat ik in de verf gestopt heb vervangen met mijn geld. Ik wil dat de mensen die me hebben gesponsord niet ergens voor betalen waar ze niet blij mee zijn en zo een gedoe op levert. Dus het verf verhaal is nu klaar, we gaan niet meer door en doen er geen moeite meer voor. Klaar met dat gezeik. Ik heb de kinderen les gegeven in hoe je een vliegtuigje van vouwblaadjes kan maken. Sommige konden dit goed en sommige ook helemaal niet. Toen we buiten kwamen om met de vliegtuigjes te vliegen stonden er gelijk allemaal kinderen voor me neus. Ze wilde er ook een, dus ben op een stoel gaan zitten en heb voor iedereen vliegtuigjes zitten vouwen. In een pak zaten er 200 en die waren allemaal op. De blaren stonden ervan op m’n handen maar wat een plezier hadden ze. Voor mijn school opdracht heb ik 2 activiteiten gedaan met Valary. Dit is een meisje bij mij in de klas, de lerares denkt dat ze kleuren blind is. Ik ging kijken of ik dit kon ontdekken. Heb haar eerst kleuren laten zien, ze gaf bij geen enkele kleur het juiste antwoord en gokte maar wat. Ook schrijft ze heel schreef dus heb andere kleuren lijnen gebruikt in haar schriftje. Dit hielp een klein beetje. Eenmaal in de klas terug te zijn heb ik een les over kleuren gegeven. Om de beurt moesten ze naar voren komen om de juiste kleur aan te wijzen. Valary heb ik ook onopgemerkt eruit gehaald, ze moest de kleur zwart aanwijzen. Ze wees zo een 7 verschillende kleuren aan toen ik zei dat het de foute kleur was. Ik denk dat ze inderdaad kleuren blind is. Morgen ga ik als bevestiging nog 1 activiteit met haar doen. Ben benieuwd hoe ze dat doet.

5 februari 2014

Vandaag heb ik de 3de activiteit met Valary gedaan. Ik heb van 4 verschillende kleuren voor haar gelegd. Van elke kleur 4 blokjes. Ik heb ze door elkaar gehusseld en aan haar gevraagd of ze deze kleur bij kleur wilde leggen. Dit snapte ze niet omdat ik Engels sprak natuurlijk, dus heb het voorgedaan en toen snapte ze me. Tot me verbazing kon ze dit super goed, ze legde elk blokje bij de juiste kleur. Dus ben ik erachter gekomen dat ze niet kleurenblind is gelukkig. Ze kent alleen de kleuren niet bij naam noemen en ze heeft waarschijnlijk een bril nodig maar hier zie je geen kinderen met brillen. Voorderest heb ik Pauline geholpen met les geven aan de kinderen. ’s Middags kwam ik terug van m’n pauze en Pauline was nergens te bekennen. Dus heb ik me boxen erbij gehaald en wat gedanst met de kinderen, wat vonden ze dit weer leuk. Ook ben ik nog met ze naar buiten gegaan en hebben samen liedjes gezongen, omdat ik elke ochtend alle liedjes aanhoor kon ik het refrein van een swahili’s liedje. Ze stonden allemaal met grote ogen te kijken hoe ik een liedje zong in hun taal. De kinderen hebben me ook een ander liedje geleerd, hier hoorde ook een dansje bij dus ik deed gezellig mee. Alle 25 kinderen stonden in een kringetje te dansen en te zingen, wat een leuk gezicht. Dat zie je niet vaak in Nederland. Pauline was weer terug en gaf het huiswerk op. S middags zijn we met Pauline naar haar huisje gegaan. Het was een heel klein maar schattig huisje. Een echt keniaans huisje. Ze had een heel veld om haar huisje heen, een tuin waar je u tegen zegt in Nederland. We hebben wat thee en lekkere geroosterde pinda’s gekregen. Wat was ze blij dat we naar haar toe kwamen om haar kinderen en huis te zien. We hebben nog eventjes gevoetbald met de jongens maar we zagen hele donkere wolken aankomen, dus hebben we besloten om naar huis te gaan. Zo een 30 minuten naar huis gelopen, toen we net thuis waren begon het te stormen. Net optijd weg gegaan dus. De stroom deed het ook gelijk niet meer dus hebben maar een filmpje gekeken.

6 februari 2014

Ik heb vandaag de eerste les samen met Pauline gedaan. Na de kleine pauze heb ik met de kinderen bingo gedaan, omdat ze dit vorige keer zo leuk vonden. De getallen gaan steeds beter en er waren geen foute bingo’s meer. Nadat 1 kindje gewonnen had kreeg hij een lolly. Maar we konden de andere kinderen natuurlijk niet met lege handen naar huis sturen dus hebben Judith en ik arm bandjes gegeven. Judith had deze nog liggen om uit te delen. Om de beurt mochten de kinderen een armbandje komen pakken, ze waren er zo trots op. Toen Pauline de klas weer binnen kwam lieten alle kinderen met volle trots de armbandjes zien aan haar. Wat was dat een leuk gezicht. Na de grote pauze heb ik de laptop van Amy mee genomen en een dvd van Barbie. Alle kinderen zaten met grote ogen te kijken en ik heb ze nog nooit zo stil gezien. Na 40 minuten stopte de dvd ermee en kreeg hem niet meer aan de praat. Judith en ik zijn samen met Patrick naar Ugunja gegaan. Patrick is de bewaker van het compound die ‘s nachts de wacht houdt. Zijn slippers waren kapot dus besloten we om voor hem nieuwe te kopen, eenmaal in Ugunja was de man waarbij hij slippers koopt er niet dus gingen we eerst onze broeken ophalen. Deze waren veel te groot en moesten kleiner gemaakt worden. Onze broeken werden gestreken en we zijn naar de supermarkt geweest. Daar mocht Patrick de nodige dingen kopen voor hem. Judith had nog sponsorgeld dus vond dit een leuk om in te investeren. Hoe blij hij was, eerst was hij heel verlegen en durfde niets te pakken maar uiteindelijk na paar duwtjes in de rug te geven heeft hij zijn mandje gevuld. Hierna zagen we veel slippers liggen dus gingen hierheen. Hij vond ze veel te duur maar voor ons was het niets dus hij loopt nu met echte leren slippers, wat was hij daar blij mee zeg. Omdat de stroom het hele dag nog niet deed raakte de mobielen op en hebben een film proberen te kijken met 3 laptops.

7 februari 2014

Zonder wekkers moeten opstaan omdat de telefoons leeg waren. Handig zo een telefoon maar als ze leeg zijn heb je niet eens een wekker. En wie neemt er nu een ouderwetse wekker mee. We zijn naar met de matatu naar Kisumu gereisd want alle bussen waren al voorbij. We zijn in totaal 24 keer gestopt om andere mensen erin te laten. Amy en Judith zaten met z’n tweeen voorin. Amanda en ik zaten bijna helemaal achterin, bijna niemand durfde naast ons te gaan zitten dus we hadden best wat ruimte. Totdat er een vrouw met een tas binnen kwam en naast ons ging zitten. In die tas zaten zo een 6 kippen op elkaar en de kopjes staken naar buiten. De vrouw zag dat we bang waren voor de kippen dus is achter ons gaan zitten. Heel lief van der maar lachen dat de mensen in de bus deden. Toen we in Kisumu waren kwam Millicent langs om ons een recept te leren maken. Chapari, een echt keniaans recept. Het duurde zo een 3 uur maar het was echt wel lekker. Daarna nog naar Laughing Buddha voor een heerlijk toetje. Een witte chocolade taartje en een twix milkshake. Mmmm. We zijn hierna gelijk doorgegaan naar de Signature. Eerst een eigen verzonnen drank spelletje gedaan en nog naar de dansvloer gegaan. Was weer echt een super gezellige avond.

8 februari 2014

Wat als een leuke dag moest beginnen, begon als een nachtmerrie. Amanda werd opgebeld door haar moeder met heel slecht nieuws. We zochten wat afleiding met onze eigen groepjes. Ons groepje ging naar een massage, heerlijk relaxt dachten we maar dat veranderde al snel. Eerst ging Amy en Amanda zei vertelde dat ze wel heel dicht bij plekken kwam waar ze bij een normale massage nooit masseren. Ik dacht nouja zal wel meevallen dus ging naar binnen. Het was een Big Mama, ze kwam inderdaad wel heel dicht bij plekken maar toen kwamen er ook nog opmerkingen bij. Ze zei bijvoorbeeld, je hebt erg mooie benen. Later zei ze ook nog tegen me dat ik afrikaanse billen had, nouja bedankt… Ik deed net alsof ik sliep zodat ik er niet op hoefde te reageren maar wat hebben we achteraf gelachen. We hebben nog heerlijk genoten van het eten bij de Green Garden. Hierna zijn de andere meiden naar Signuture te gaan om een dansje te wagen maar ik Amy en Amanda bleven thuis om het spelletje te spelen ‘ben ik napoleon’. Nog wat gelachen en naar bed gegeaan.

9 februari 2014

We stonden rond 10 uur op om boodschappen te gaan doen om mee te nemen naar Rangala. We dachten dat we niet zo veel nodig hadden maar dat hadden we goed mis. We moeten afscheid gaan nemen deze week dus heb ik ranja, popcorn, lolly's gekocht voor zo een 100 kinderen. Toen alles was afgerekend en in de winkelwagentjes was gelegd hebben we aan Sammy gevraagd of hij ons wilde brengen. Heel ongewoon om met een tuc tuc zo ver te reizen. Eenmaal in de tuc tuc was het best fijn om mee te reiden. Niet elke keer het stoppen maar in een rechte lijn naar Rangala. Zo een 2 uur over gedaan. Daarna boodschappen uitgeladen en Sammy wat drinken gegeven. Ook hebben we hem betaald, hij was zo blij met het geld dat hij kreeg hij zei ‘Thank you for making me rich’. Zijn dag kon niet meer stuk. ’s Avonds hebben ik en Judith samen ballonnen staan op te blazen, van die leuke ballonnen die clowns maken. Wat lijkt dat makkelijk maar na veel moeite en kapotte ballonnen hebben we het toch voor elkaar gekregen om 25 hondjes te maken. Zo een 3 uur bezig geweest maar het resultaat mag er wezen.

10 februari 2014

Pauline vertelde me vandaag dat haar zus van het weekend overleden is. Ze had 3 kinderen waarvan de vader de bus naar Nairobi heeft gepakt. Pauline moet nu voor haar eigen kinderen zorgen en nog voor 3 andere kinderen. Deze 3 kinderen moeten niet alleen eten en drinken hebben maar de school waar ze op zitten moet ook betaald worden. Met het inkomen is dat hier heel veel, vooral als je aan het sparen bent om je dochter naar de High school te laten gaan. Ik vond het zo zielig voor der. In de middag hebben Judith en ik de kinderen de ballonnen gegeven. Ze wisten niet wat ze zagen. Een ballon in een vorm van een hond. Na enkele minuten kwamen kinderen naar ons toe , ‘teacher teacher look’. De hondjes waren weer veranderd in langwerpige ballonnen. Deze deden we weer eventjes goed en ze konden er weer mee door. Heb ook nog extra ballonnen gemaakt voor Pauline zodat ze die aan haar kinderen kan geven, blij dat ze was. Beryl, de dochter van Pauline kwam op bezoek, ze gaat nu niet naar school dus heeft niet veel te doen. Judith had nog armbandjes dus ik nam haar mee naar binnen, ze mocht een paar armbandjes uitzoeken. Wat was ze blij, ze ging uiteindelijk met zo een 6 armbandjes, horloges en tasjes naar buiten. Met trots liet ze dit aan de moeder zien en zei ‘dit is van mij’. Ik ging samen met Judith nog eventjes naar Baby Home om te helpen. We mochten flesjes geven, ik had een ziek kindje in me handen die er echt niet goed uit zag en aan het infuus lag. Wat zielig om dat te zien. Het kindje van Judith dronk niet echt door en begon te hoesten, ze haalde natuurlijk de speen eruit. Haar werd meteen duidelijk gemaakt dat ze gewoon door moest gaan. Na zo een 2 minuten kwam alles er weer uit, alles over haar heen. De zuster vertelde dat ze nu ‘geblessed’ is. Nou wij noemen dat in nederland gewoon vies. We hadden heel de avond wel stroom, geen stroom, wel stroom en zo de hele avond door.

11 februari 2014

Ik had een leuk idee maar dat viel in duigen. Ik wilde de kinderen nog een keer iets laten vouwen. Een olifant, zodat ze hun eigen kaartje konden maken. Ik liet het aan Pauline zien en wilde het wel proberen, zelfs zei kreeg het niet voor elkaar dus ben ik de les mee gaan volgen van Pauline. Nog wat woorden geleerd in het Engels zoals zaklamp, ik wordt er dus toch nog wijzer van. Daarna kwam Judith heel voorzichtig met haar hoofd bij de deur. Ze had allerlei lekkers op bordjes gelegd voor de kinderen. Met blije gezichtjes zaten ze al het lekkers op te peuzelen, ook nog de kinderen van de middelste klas blij gemaakt. Toen al het lekkers op was moesten ze de opdrachtjes maken, een voor een kwamen ze met het werk naar ons toe om het te laten nakijken. Elk kind dat zijn werk af had kreeg een armbandje. Normaal kunnen ze best zo een uur doen over een paar woorden op schrijven, maar ik wist niet wat ik zag, binnen 15 minuten was iedereen klaar. Moest ik vaker doen. In de middag heb ik met de kinderen nog de film Kirikou Swahilli gekeken. Wat vonden ze dat weer leuk. Maar wat een slechte kwaliteit maar daar merkte de kinderen niet veel van. Lachen wat ze deden. Dit was m’n laatste volle dag stage, morgen afscheid nemen van de kinderen en de leraressen. Wat ga ik ze missen. ’s Avond met m’n moeder gebeld, ze vertelde me dat ze de school van Beryl wilde betalen. Ze vertelde dat ze het wel naar een goed doel kon storten maar dat wordt in een grote organisatie gestopt. Wat was ik blij dat ik iets goeds kon doen voor Pauline en haar dochter. Thanks mamaaaa!!!

12 februari 2014

We gingen eerst afscheid nemen bij de Girlschool (stage plaats van Amy). Trolley vol met spullen en drinken mee. Wat een rotzooi hebben we daar gemaakt. Maar wat een lol hadden de kinderen en genoten van hun popcorn, lolly’s, snoepjes en limonade. Pauline kwamen we tegen op de Girlschool, ik heb haar verteld dat ik geld voor der heb voor Beryl. Ze knuffelde me gelijk (dit is hier ongewoon) ze belde gelijk haar dochter op om te zeggen dat ze naar school gaat. Wat waren ze gelukkig. Zo leuk om te zien. Op door naar mij stage. Zo een 100 kinderen popcorn, lolly’s, snoepjes en limonade gegeven. Opmerkelijk was dat de kinderen hier geduldig op hun lekkers zaten te wachten, dit was wel wat anders op de Girlschool. Wat waren ze blij. Handjes waren veel te klein om een beetje popcorn te geven dus hadden we wat anders bedacht, bij de meiden de rok omhoog en het daarin gelegd. Bij de jongens in hun zakken. Nadat iedereen weer in de klas zat ben ik naar mijn klasje gegaan. Ik heb gisteren kaartjes gemaakt erop geschreven. Wat vond ik het zonde dat ik weg moest. Die kinderen waren zoooo leuk en heb zo veel plezier gemaakt met Pauline. Ik had nog een boek gekocht voor Pauline, ze vertelde dat ze thuis geen boeken had. Hier was ze ook al zo blij mee, voor de kinderen heb ik nog potloden, ballen en schriftjes achtergelaten. ’s Middags toen alle leraren weg waren heb ik Pauline het geld gegeven. Haar dag kon niet meer stuk. Haar dochter gaat morgen vroeg naar haar school en Pauline brengt haar weg. Toen ik een lijstje zag wat ze nog moest kopen zag ik er tussen staan, 1 wc rol, batterijen voor der zaklamp en een regenpak. Toevallig had ik dit allemaal liggen waar ik toch niets mee deed. Ik heb haar een zaklamp gegeven waar je geen batterijen in hoeft te doen. Pauline zei ‘Ik wil je moeder zo graag bedanken maar dat gaat natuurlijk niet’ dus ik zei tegen der dat ze wel even kon bellen. Ik heb toen m’n moeder opgebeld en aan haar gegeven. Ze heeft dankjewel gezegd voor alles en gaf de telefoon weer aan mij. Daarna vroeg ze nog of ze foto’s mocht zien van me familie. Tuurlijk liet ik dit zien, ze dacht dat ik en me zus tweeling zussen waren. Afscheid genomen van haar, wat vond ik dit erg. Had zo een goede band met haar en nu ga ik haar nooit meer zien. ’S Avonds stuurde ze me een super lief berichtje dat ze speciaal naar school kwam om me nog even te zien en me te kunnen uitzwaaien.